greasher
greasher
De Grasduiner
De zon hing laag aan de horizon, kleurde de lucht met strepen van oranje en roze. De wind blies koud en scherp over de kale vlakte, terwijl de schaduwen lang en donker werden. Een man, zijn gezicht getekend door de elementen, liep over de ruwe grond. Zijn naam was Bram, en hij was een greasher, een zwerver die leefde van de afval van de beschaving.
Bram droeg een versleten jas, te groot voor zijn magere gestalte. Zijn handen, ruw en gebarsten, hielden een versleten canvas zak vast. In zijn rugzak zat een scheve houten stok, zijn enige bescherming tegen de wreedheid van de wereld.
Hij had jarenlang geleefd van wat hij kon vinden, zijn dagen gevuld met het doorzoeken van afgedankte huizen, verlaten fabrieken en vergeten schroothopen. Hij kende de geheimen van de vuilnisbakken, de waarde van een roestige spijker, de smaak van vergane broodkorsten.
Vandaag was zijn geluk niet zo groot. De stad, een grijs en stoffig labyrint, had hem niets te bieden. Zijn zak was leeg, zijn maag knorrte van honger. Hij zat neer op een verrotte houten bankje, zijn hoofd in zijn handen.
Toen hoorde hij het: een gedempt gezoem, een ritmisch geluid dat zich door de stilte van de avond verspreidde. Hij keek op, vol argwaan. In de verte, tussen de grijze flatgebouwen, zag hij een licht flikkeren. Hij stond op, zijn benen stijf van de kou, en volgde het geluid.
Het licht leidde hem naar een verlaten fabriek, een broeierig labyrint van beton en staal. De gezoem werd luider, een constante puls die door zijn botten trilde. Hij glipte door een gebroken raam, zijn neus prikkelend van de geur van metaal en roest.
In een stoffige hal zag hij een groep mensen, hun gezichten verlicht door het flikkerende licht van kaarsen. Ze zaten in een kring rond een oude generator, hun handen in beweging, hun stemmen zachtjes zingend.
Bram keek toe, gefascineerd door de vreemde rituelen van deze mensen. Ze waren geen zoals hij, geen greashers, maar ze leken toch een vreemde fascinatie voor het afval te hebben. Hun woorden waren onbegrijpelijk, maar hun gezichtsuitdrukkingen waren duidelijk: ze waren op zoek naar iets, naar een waarheid verborgen in de rotzooi.
De mensen merkten hem op. Ze keken hem aan met een mix van nieuwsgierigheid en angst. Een van hen, een man met een grijsgroen gezicht en een scheve hoed, stapte naar voren.
“Wie ben je?” vroeg hij, zijn stem hees.
“Bram,” antwoordde hij, zijn stem schor van de honger. “Een greasher.”
De man glimlachte, een grimmig en geheimzinnig lachje. “Welkom, Bram. Je bent in de juiste plaats gekomen.”
En zo werd Bram deel van deze vreemde gemeenschap, deze groep zielen die hun geluk zochten in de puin van de beschaving. De generator zoemde voort, een ritmisch hart dat de wereld van Bram voor altijd zou veranderen. Hij had geen idee waar ze naar op zoek waren, maar hij wist dat hij daar moest zijn, in het midden van de chaos, met de geur van roest en de zoem van de generator, in de wereld van de greashers.
