one more christmas day
one more christmas day
De kerstversiering hing zwaar in de lucht, als een spookachtig decor voor een tragedie die zich in de winterkou ontvouwde. Het was de laatste kerst voor de familie Jansen.
“Mama, waar is papa?” vroeg de kleine Joris, zijn ogen vol met kinderlijke verwondering en angst. Hij keek op naar zijn moeder, een vrouw met een gezicht dat net zo wit was als de sneeuw die buiten lag.
“Papa is op weg, schat,” zei ze, haar stem gebroken en vol van een stille wanhoop. “Hij werkt hard om jullie allemaal een mooie kerst te bezorgen.”
Maar Joris wist dat er iets mis was. De glimlach van zijn moeder was een masker dat haar ware emoties verhulde. Hij voelde de kou van haar angst door zijn kleine handje trekken, terwijl hij naar de lege stoel aan het kerstdiner keek.
De kerstboom, versierd met glitters en lichtjes, leek een stille getuige van de donkere geheimnis die hun familie teisterde. Joris kon de geur van dennennaalden nauwelijks ruiken, vervangen door een scherpe, metaalachtige geur die door het huis hing.
“Mama, waar is die geur vandaan?” vroeg hij, zijn kleine stem trillend.
“Dat is de geur van kerst,” zei ze, haar ogen star gericht op de lege stoel. “De geur van geluk.”
Maar Joris wist dat dit geen geluk was. Dit was de geur van angst. De geur van dood.
De avond daalde neer, en de schaduwen in de kamer werden langer en donkerder. De kerstboom, die eerder zo vrolijk had gestraald, leek nu sinister te gloeien. Joris keek naar zijn moeder, die in stilte zat te bidden. Haar gebeden waren niet gebeden van dankbaarheid, maar van wanhoop.
Plotseling hoorde hij een geluid, een scherp gekraak uit de kelder. De haar op zijn armen ging overeind staan. Hij keek naar zijn moeder, haar gezicht wit van schrik.
“Mama, wat is dat?” vroeg hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar.
“Niets, schat,” zei ze, haar stem schokkerig. “Het is de wind.”
Maar Joris wist dat het niet de wind was. Het geluid kwam van de kelder. De geur van bloed werd sterker, en de schaduwen in de kamer begonnen te dansen.
Hij hoorde zijn moeder snikken. Hij keek op en zag haar gezicht vol angst. De kerstversiering hing zwaar in de lucht, een decor voor een tragedie die zich al had voltrokken.
“Mama?” vroeg hij, zijn stem klein en bang. “Wat is er met papa?”
De moeder van Joris keek hem aan, haar ogen vol met een stille wanhoop. Ze haalde diep adem en zei: “Papa is thuisgekomen, schat.”
Joris wist toen dat de kerst voor altijd verloren was. De laatste kerst voor de familie Jansen was geworden tot een nachtmerrie, een donker geheim dat voor eeuwig in hun herinneringen gegrift zou blijven. De kerstversiering hing zwaar in de lucht, een stille getuige van een tragedie die zich in de koude winternacht had voltrokken.
